Futuro anteriore – czas przyszły uprzedni

Futuro anteriore czyli czas przyszły uprzedni ma ciekawe zastosowanie. Mianowicie oprócz możliwości opisywania za jego pomocą czynności przyszłych w pewnych sytuacjach używamy go także do wyrażania zdarzeń czy stanów w przeszłości! Jeśli jesteście ciekawi dlaczego nazywa się czasem uprzednim, jak jest zbudowany i w jakich sytuacjach go używamy – zapraszam do lektury dzisiejszego artykułu.

Jak tworzymy czas futuro anteriore

W języku włoskim do wyrażania czynności przyszłych mamy do dyspozycji dwa czasy: pierwszym z nich jest omówiony wcześniej futuro semplice – czas przyszły prosty, a drugim futuro anteriore czyli czas przyszły uprzedni.

Zapoznawanie się z tym czasem zacznijmy od jego budowy. Musimy wiedzieć, że jest to czas złożony. Co to oznacza? Otóż składa się on z dwóch elementów: czasownika posiłkowego i czasownika głównego.

Pamiętamy, że czas futuro semplice jest z kolei czasem prostym czyli składa się tylko z odmienionego czasownika głównego.

Przepis na czas futuro anteriore, to:

Avere lub essere w formie czasu przyszłego + participio passato czasownika głównego

Pierwszy składnik to jeden z dwóch czasowników posiłkowych (avere lub essere), ale odmienionych w czasie przyszłym futuro semplice.

Drugi składnik to participio passato danego czasownika głównego (np. finire-finito, bere-bevuto, capire-capito).

Jeśli nie pamiętasz jak tworzymy participio passato oraz jakie czasowniki łączą się z czasownikiem posiłkowym essere, a jakie z avere, to spójrz na wpis o passato prossimo.

Na przykładzie czasownika finire /(s)kończyć prześledźmy odmianę z czasownikiem posiłkowym avere.

Spójrzmy teraz na odmianę na przykład czasownika tornare – wracać, który łączy się z czasownikiem posiłkowym essere.

Tak jak w innych czasach złożonych, gdy czasownikiem posiłkowym jest essere, musimy uzgodnić końcówkę z podmiotem zdania. W liczbie pojedynczej końcówka -o odpowiada rodzajowi męskiemu, a końcówka -a rodzajowi żeńskiemu. W liczbie mnogiej -i dla rodzaju meskiego, -e dla rodzaju żeńskiego.

Na koniec odmiana czasowników essere i avere:

Kiedy stosujemy czas uprzedni?

Dopo che avrò passato qualche giorno al mare, tornerò in città.

Zacznijmy od najbardziej istotnej kwesti, a mianowicie jakie zastosowanie ma ten czas? Już sama nazwa uprzedni sugeruje nam jego właściwość. Uprzedni czyli przed jakimś zdarzeniem, wcześniejszy od czegoś co będzie po nim.

Powiedzmy, że planujemy dwa przyszłe zdarzenia, a jedno będzie zależne od drugiego. Coś się zdarzy, coś zrobimy, ale po tym jak coś co to warunkuje zdarzy się wcześniej.

Drugie zdarzenie bez pierwszego nie zaistniałoby. Jest nim uwarunkowane.

Powiedzmy, że jesteś na ostatnim roku studiów i myślisz o przyszłości, o tym co zrobisz potem. Kiedy już precyzujesz swoje plany, mówisz: Kiedy skończę studia, wyjadę na rok do Włoch.

Mamy więc dwa przyszłego wydarzenia, ale aby wyjazd do Włoch doszedł do skutku, to najpierw musisz skończyć studia.

Pierwszą czynność, czyli wcześniejszą (ukończenie studiów), opiszemy właśnie za pomocą futuro anteriore.

Czynność, która odbędzie się jako pierwsza jest wyrażana w futuro anteriore, a druga w futuro semplice.

Możemy również zmienić szyk zdania, ale zawsze czynność, która zdarzy się jako pierwsza wyrażana jest w futuro anteriore, a druga w futuro semplice.

Często używamy go z wyrażeniami takimi jak: appena (gdy tylko, jak tylko), quando (kiedy, gdy), dopo che (po tym jak), non appena (jak tylko, gdy tylko).

To zastosowanie czasu uprzedniego jest coraz rzadsze we włoskim języku mówionym. Coraz częściej nie przywiązuje się wagi do kolejności zdarzeń i używa się tylko czasu futuro semplice.

Zdecydowanie częsiej jest natomiast używany w przypadku wyrażenia przypuszczenia odnoszącego się do przeszłości.

Wyrażenie przypuszczenia odnoszącego się do przeszłości.

Przeszłość wyrażona za pomocą czasu przyszłego? Tak, to możliwe!

Futuro semplice używaliśmy do wyrażania przypuszczenia dotyczącego przyszłości, natomiast futuro anteriore może służyć do wyrażania przypuszczenia, ale dotyczącego przeszłości.

A zatem możemy użyć czasu futuro anteriore, kiedy będziemy chcieli wyrazić niepewność co do zdarzeń w przeszłości. Coś się prawdopodobnie zdarzyło, coś prawdopodobnie miało miejsce, ale nie mamy co do tego pewności.

Spójrzmy:

Era una giornata di gelo, ci saranno stati -15 gradi. Był mroźny dzień, było chyba około -15 stopni.

Marco non c’è, sarà andato in palestra. Nie ma Marco, chyba poszedł na siłownię.

Podsumowanie

Na koniec podsumujmy najważniejsze informacje o czasie uprzednim:

✔️ opisuje pierwszą z dwóch następujących po sobie czynności przyszłych

✔️ wyraża przypuszczenie odnoszące się do przeszłości

✔️ tworzymy go za pomocą czasownika posiłkowego essere lub avere w formie czasu przyszłego i participio passato czasownika głównego

✔️ często używamy go z takimi określeniami czasu, takimi jak: dopo che, (non) appena, quando

Spodobał Ci się ten wpis? Możesz mieć wpływ na to, że powstaną kolejne! Zostaw komentarz, podziel się nim z kimś, kogo może zainteresować. Każde Twoje działanie, to dla mnie zachęta i sygnał, że są one przydatne!

A jeśli właśnie zrozumiałeś zagadnienie, które sprawiało Ci szczególną trudność, to poniżej możesz postawić mi kawę. Dziękuję:)